GUGU x 2115

Mieszanka pancernej pewności siebie i starych blizn, pachnących betonem rodzimej dzielnicy. W każdym wersie – jakby raport przed samym sobą: za przetrwanie, za rodzinę, za to, żeby się nie załamać, kiedy inni piszą, że jesteś„nikim”. Tutaj ambicje nie są w błyszczących magazynach, ale w modzelach i siniakach, w chęci kupienia mamie domu, a nie tylko w hype'u. W tym brzmieniu słychać chłód łańcuchów, słodycz zwycięstwa i śmiech chłopaków, którzy już nie wierzą w słowa, tylko w fakty. Wszystko jest głośne, zuchwałe, na granicy – ale gdzieś między wierszami słychać zmęczone„po prostu chciałem żyć lepiej”.