CATALINA

Nie trzeba niczego wyjaśniać, gdy oczy mówią za dwoje. Widać w nich zmęczenie obcymi obietnicami i dziwne rozpoznanie, jakby spotkanie nie odbyło się po raz pierwszy, a po prostu było kontynuacją po długiej przerwie. Wokół wszystko huczy, migają postacie z pozłacanymi planami i plastikowymi komplementami, ale to wszystko przemija. Tutaj ważniejsze jest coś innego: przypadkowa iskra, od której nagle chce się uciec na skraj mapy, tam, gdzie nie trzeba odgrywać ról i gdzie można być... nielogicznie szczęśliwym.

Trochę buntu, trochę sakralności – kiedy dotyk zastępuje modlitwę, a ciało staje się wiarą. Śmieszne do dziecinnego poziomu i poważne do drżenia. Dwoje ludzi z różnych światów, równie zmęczeni udawaniem, postanawiają, że do diabła z tym wszystkim: niech będzie noc, wiatr, wyspa i własny wszechświat bez widzów.