Kalashnikov

Dłoń jakby oswoiła metal – zimny, pewny siebie, jak stary przyjaciel nocnych imprez i bezsenności. Obok śpią butelki, puste szklanki i nowa porcja ryzyka; dźwięk szampana podskakuje jak puls, a kałasznikow na stoliku nocnym zamienia się w absurdalną zabawkę bezpieczeństwa. Wszystko się tu miesza: tytar na kaca, karty w czarno-czerwonych kolorach, zakład w Tipico i próby zasypiania na trzeźwo – i w tym chaosie pojawia się dziwny, niemal delikatny nawyk niebezpieczeństwa.

Głos w tekście nie mówi o romantyzmie bohatera, ale o zwyczajach wielkiego miasta: gadulstwo zamiast działania, pusty portfel i waluta, którą stają się tylko blizny i doświadczenie. Ironicznie ciepło – jakby uśmiechali się przez zęby:„nie przejmuj się, poważne decyzje poczekają, aż wypijesz jeszcze jeden kieliszek”. Życie na krawędzi, gdzie wybór między miłością a zranieniem pachnie jak czyjaś wczorajsza garderoba – świeżo, brudno i prawie jak w domu.