Trapical Moon

Gdzieś pomiędzy portugalskim reportażem, relacjami piłkarskimi i inspirującym szaleństwem rodzi się nie piosenka, a strumień świadomości z akcentem na słonecznej stronie głowy. Wydaje się, że radio złapało wszystkie częstotliwości świata: od stadionu w Rondonia po przypadkowy forum o szczepionkach i akrobatach. Słowa skaczą jak piłka na zakurzonym boisku, a za nimi rytm, który nie szuka sensu, ponieważ sam jest sensem.

W tym chaosie jest szczególny urok: kiedy wszystko brzmi tak, jakby świat oszalał, ale robi to pięknie. Muzyka niczego nie wyjaśnia – po prostu hałasuje, kręci się, zapiera dech w piersiach. I nagle staje się jasne, że właśnie tak brzmi dzisiejszy dzień: nieprzetłumaczalny, przeładowany, ale desperacko żywy.