Takedown (German)

Słodki wygląd jak cukierki – piękny i już podejrzany. Za uśmiechem kryje się schemat, za miłymi słowami – pustka, i od razu pojawia się ciężka, przyjemna ulga: czas zmienić nastawienie i otworzyć oczy. Rytm jakby popycha do wyjścia ze spektaklu, głos – jakby notatka w dzienniku, wyryta na krawędzi paznokcia: dość udawania, dość cierpienia. Złość nie przerażająca, a robocza – gorąca, szybka, płynąca w żyłach i w rytmie.

Obserwacja zamienia się w kalkulację: maska spada, domek z kart pęka, demony pozostają same ze sobą. Nie ma współczucia – jest jasność i lekka ironia wobec własnej cierpliwości: wszystkie te oblicza to tylko dekoracje, które w końcu można zdmuchnąć. W finale nie ma zwycięstwa złości, a niemal domowy rytuał oczyszczenia; cicha pewność, że nadszedł czas, aby usunąć to, co od dawna przeszkadzało oddychać.