гавайская пицца

Bas dudni tak, jakby w głowie nieustannie jeździł tramwaj – a jednocześnie chce się wyjść na noc z pustymi kieszeniami i kartonową koroną. Tutaj mieszają się rzeczy nie do pogodzenia: marzenia o Ferrari i nawyk picia z wiadra z lodem, dumna brawura i łagodne zmęczenie ciągłym głodem – nie chodzi o jedzenie, ale o życie. Nieporadna duma sąsiaduje z chęcią rozdania ostatnich rubli włóczęgom na rogu; to jak rozmowa z odbiciem w witrynie sklepowej, które zarówno się śmieje, jak i płacze.

Muzyka jest jak dziennik zapisany krótkimi zdaniami: trochę absurdu, trochę filozofii z przejścia, kilka zdań o pizzy i domino, a nagle objawienie, że„wszystkie kratery księżycowe się kołyszą”. Cała ta mieszanka brzmi nie jak naukowy plan podboju świata, ale jak ciepła, lekko ochrypła fotografia nocy: ironiczna, zmęczona i nieskończenie żywa.