Posso Até Não Te Dar Flores

Pachnie potem, upałem i wolnością – tym samym letnim powietrzem, gdzie asfalt jest miękki, a noce długie. Nie ma tu miejsca dla wrażliwych natur i duchowych udręk: wszystko jest prostsze, bardziej surowe i, być może, bardziej szczere. Ktoś traci miłość, ktoś po prostu klucze do mieszkania, ale do rana wszyscy odzyskują pewność siebie – przynajmniej pod rytm muzyki.

Ciało pamięta rytm lepiej niż serce – nie obchodzi go, kto był wczoraj i co mówił. Najważniejsze, żeby bas dudnił, a obok ktoś się śmiał, nawet jeśli ma na ustach obce imię. Świat jest lekko pijany, trochę brudny, ale na tym polega frajda – kiedy nic nie obiecują, ale robią, co potrafią.