Méchant au grand cœur

Noc z kamerami i celownikiem laserowym – jakby rodzinny portret wykonany w świetle reflektorów: wszystko widać, ale nie wszystko można zrozumieć. Głosy szepczą o czekach i długach, o rysach na płytach i o tym, jak zbierają łuski, żeby potem nie płakać. Wzloty i upadki mierzy się nie ideami, ale grubością portfela i liczbą tych, którzy podtrzymają cię – miejsca na romantyczność jest niewiele, za to na rymy i kalkulacje – w sam raz.

Tutaj przyjaźń jest zbroją, zdrada przepustką do pustki, a Dubaj brzmi jak hasło do szczęścia lub kolejnej kuli. Cała ta gorzka ironia przejawia się w wersach: ktoś wystartował jako ostatni, ale odjechał jako pierwszy – prawda za pieniądze, honor – w rzeczywistości. W finale pozostaje ciepłe, niemal codzienne uczucie: świat jest surowy, ale nadal ceni się w nim jedną prostą zasadę – lepiej mieć przy sobie kogoś, kto cię osłoni, niż kogoś, kto cię osądzi.