Amnesia

Miasto już śpi, ale ktoś wciąż trzyma się mieszanki kofeiny, adrenaliny i starych urazów. Światła reflektorów migoczą w kałużach, rytm pulsuje w skroniach, a powietrze pachnie nocną wolnością i odrobiną szaleństwa. Dwoje spotkało się gdzieś między barem a świtem – nie po to, aby zacząć coś nowego, ale aby zapomnieć o starym przynajmniej na kilka utworów.

Nie ma tu miłości, jest tylko wzajemne pocieszenie w rytmie, który ogrzewa lepiej niż koc. Trochę dramatu, trochę samozniszczenia – i już jest 2 w nocy, kiedy ból staje się nawykiem, a chaos nagle wydaje się przytulny. Wydaje się, że czasami ratuje nie ktoś, a po prostu ten, kto znalazł się na twojej drodze w odpowiednim momencie.