Wuare

Miasto nie śpi – jest po prostu zmęczone. Gdzieś pomiędzy zaklejonymi plakatami i zapachem kleju żyje człowiek, który dawno stracił rachubę dni i sensu. Nie szuka wyjścia – po prostu kręci się w kółko, jakby impreza przeciągnęła się o dziesięć lat i nikt już nie pamiętał, po co się zebrali. Tutaj wszystko się rozpływa: ból, miłość, przyjaciele, nawet nazwisko. Pozostało tylko otępiałe serce i muzyka, która brzmi jakby ze starego radia – głucho, ale prawdziwie.

W tym wszystkim jest coś niemal delikatnego – jak u ludzi złamanych, ale uczciwych. Bo nawet po upadku nadal kręci się w swoim własnym rytmie, jakby gdzieś tam, za dymem i drżeniem, nadal mogło być rano.