Улица

Moskwa huczy, świeci, grzmi, a ktoś na obrzeżach mruży oczy na jej światła i myśli:„Niech ją szlag, tę witrynę”. Tu nie chodzi o blask – chodzi o szare kurtki, mokry asfalt, głosy, które łączą się w jeden chrapliwy chór podwórek. Wszyscy wydają się„związani”, ale ręce mają wolne, a więc wciąż żywe. Pomiędzy swetrem a rewolwerem kryje się cała filozofia przetrwania: styl przeciwko systemowi, brawura zamiast zbroi. Nie romantyczna strona ulic, ale ich rzeczywistość – nieco brudna, hałaśliwa, ale prawdziwa. I gdzieś w tym zgiełku słychać: Moskwa wzywa, a odpowiedź brzmi:„nie lecimy tam”.