Айо, пацан

Pachnie ulicą, wilgotną sklejką i starą szkołą, gdzie szacunek nie wisi na ścianie, ale jest wyryty w betonie. Wszystko opiera się na odczuciach – kto jest swoim, ten zrozumie bez słów. Tutaj nie wylewa się wody, nie wierzy się łzom i nie częstuje się nawet mętną herbatą. Atmosfera jest wymieszana przez lata, jak ciasto z uporem i nocnymi spotkaniami, gdzie rytm bije równo z biciem serca. Głód, brak snu i niedobór witamin już dawno stały się częścią DNA – ale za to żywe, prawdziwe, bez sklejki i złocenia. Po prostu tempo, ochrypły głos i nieco ironiczny spokój ludzi, którzy są uczciwi: jeśli wchodzisz – szanuj przytulność.