Up - with Rag'n'Bone Man

Każdy wers brzmi jak modlitwa wypowiedziana przez zaciśnięte zęby. Świat tutaj jest szary i hałaśliwy, przesiąknięty winą, stratami i zmęczeniem, ale gdzieś pomiędzy tymi ruinami wciąż tli się duma, niczym ostatni papieros na mrozie. W środku jest ciężar, od którego nie można uciec, ale też nie można utonąć: po prostu stać, zacisnąć pięści i wypuścić powietrze w górę, tam, gdzie może ktoś usłyszy.

Nie ma tu patosu – tylko wypalona szczerość. Kiedy ból już nie kłuje, a po prostu żyje pod skórą, jak blizna, która przestała swędzieć. Wszystko się zawaliło, ale głos pozostaje spokojny, jakby człowiek przeszedł już przez piekło i teraz bez mrugnięcia okiem obserwuje płomień. W tej spokojnej beznadziejności tkwi siła – ponieważ nie ma już gdzie spaść niżej, a więc pozostaje tylko iść w górę.