Die On This Hill

Duma to dziwna waluta. Nie można za nią kupić miłości, ale z jakiegoś powodu zawsze się nią płaci. Tutaj wszystko wydaje się opierać na uparciu i cichej rozpaczy: wytrwać do końca, nawet jeśli od dawna wiadomo, że przeciwnik nie wyjdzie na boisko. Słowa brzmią jak spór, w którym nie ma już znaczenia, kto ma rację – chodzi tylko o to, by udowodnić, że uczucia wciąż żyją, choćby w śpiączce. Muzyka krąży między pokorą a wyzwaniem, jak noc, w której pozostało tylko jedno ognisko – uparcie płonące wbrew deszczowi. I niech wszystko już dawno straciło wartość, z wyjątkiem jednej rzeczy: umiejętności stania do końca, nawet jeśli„koniec” to po prostu kolejna piosenka.