City of God

Miasto, w którym noc nie śpi, a poranek i tak się spóźnia. Powietrze jest gęste od dymu, rozmów i wiecznego„zaraz wstanę”. Tutaj co drugi śpiewa o pieniądzach, ale brzmi to bardziej jak modlitwa - urywana, ale szczera. Rymy pachną asfaltem, ręce - potem, a oczy widzą zbyt wiele, by wierzyć w cuda.

Gdzieś pomiędzy„pain in my chest” a brzękiem kapsli od piwa pojawia się prawda – nie o gangsterach, ale o przetrwaniu. Po prostu chłopak z dzielnicy, który dorósł szybciej, niż by tego chciał. To samo słońce, tylko odbija się w witrynach lombardów. A jednak w tym zgiełku jest życie, prawdziwe, ze wszystkimi bliznami i brudem, ale ciepłe, bo swoje.