La misère est si belle

Ciężkie powietrze, nasycone dymem, solą i upartą chęcią przetrwania. Tutaj ból nie jest upiększany ani cenzurowany – żyje bezpośrednio w głosie, w pauzach między słowami, w przerwach w oddechu. Świat jest szary, ale nie martwy: wciąż tli się w nim dziwna miłość do życia, tak samo uparta jak sama tęsknota. Smutek staje się nawykiem, niemal domowym, jak stara kurtka pachnąca wiatrem i papierosami. I w tej szczerej, nieupiększonej nędzy nagle prześlizguje się światło – jakby ktoś cicho powiedział:„tak, wszystko jest źle, ale mimo to pięknie”.