Seklenland, Pt. 10

Noc w słuchawkach jakby chodzi po podwórkach – chrapliwy rytm popycha do gwałtownych kroków, a słowa szepczą instrukcje i usprawiedliwienia jednocześnie. Jest tu adrenalina i zmęczenie: każde„naciśnięcie spustu” brzmi jak sposób na utrzymanie świata w ryzach, a wyliczenia sum i worków sprawiają wrażenie, że życie to niekończąca się próba wytrzymałości i lojalności wobec swojej drużyny.

Jest w tym też trochę cynicznej dumy: rubryka„przetrwali – znaczy mają rację”, doprawiona przechwałkami, które jednocześnie chronią i maskują pęknięcia. Cała scena jest jak dziennik napisany urywanymi zdaniami, gdzie odwaga sąsiaduje z paranoją, a rytm nie pozwala zastanowić się nad konsekwencjami. Chciałoby się uśmiechnąć – ale śmiech jest tu ciepły i zmęczony, jak uśmiech człowieka, który zna wartość każdego dnia.