Whine

Gdzieś pomiędzy śmiechem a paniką, pomiędzy„imprezową atmosferą” a odgłosem kroków ojca za drzwiami, rozgrywa się ta historia – komedia pomyłek w rytmie karaibskich bębnów. Wszystko wydaje się zabawne, gorące, nawet nieco prowokacyjne... dopóki nie staje się jasne, że impreza może zakończyć się ucieczką przez okno. Muzyka jest szalona, z nutką przygody, jakby nastoletni wybryk w ciele dorosłego. Tam, gdzie„batmani” grają na tam-tamach, ironia spotyka się z bezczelnością, a chęć bycia złym chłopcem brzmi raczej jak zabawa w superbohaterów. Niepoważnie, ale zaraźliwie – z tych przypadków, kiedy jest wstyd, śmiesznie, a mimo to chce się tańczyć.