THE BOX MEDLEY 10

Tętno miasta przekłada się na bas: gorący dźwięk z slumsów, gdzie moda sąsiaduje z niebezpieczeństwem, a patos – z codzienną surowością. Przestrzeń brzmi jak przebrany karnawał – Gucci obok automatu, nowe кроси i stary zwyczaj ukrywania prawdy pod głośnym refrenem. Słowa są jak znaki na skórze: przechwałki, żal po stracie, groźba, która brzmi niemal jak ironia własnej odwagi.

Tutaj święto i niepokój żyją obok siebie i podsycają się nawzajem: rytm zachęca do tańca, a wersy przypominają, że za sceną zawsze znajduje się dach z betonu i blizn. Cała ta kabarejowa brutalność brzmi jak relacja z walki o przetrwanie, opakowana w przebojowe„daj, jeszcze raz” – ciepło i żart, które próbują zagłuszyć zimną kalkulację. Szczególnie wzruszające – i jednocześnie przerażające – jest to, jak pewność siebie zamienia się w maskę, którą koniecznie zdejmą o świcie.