Andrew in Drag

Scena jak ze starego kabaretu: światło razi w oczy, cekiny, rzęsy, absurdalnie wysokie obcasy. Na początku wydaje się, że to gra, maskarada, ale w pewnym momencie w sercu kiełkuje coś prawdziwego - nieoczekiwanego, zakazanego, palącego. To zabawne i bolesne zarazem, kiedy„ona” okazuje się„nimi”, a uczucia nagle przestają być żartem.

Muzyka jest sprzeczna z tekstem - wesoła, nieco szydercza, jakby sama mrugała do sali. Ale pod tą ironiczną fasadą słychać tęsknotę: pragnienie, by się przyczepić, zostać, oddać wszystko, nawet siebie, dla obrazu, który nigdy nie stanie się rzeczywistością. Andrew w sukience, Andrew na scenie - i każdy wers jakby głaskał po futrze małego wilka w środku, który i tak się wyciąga.

W rezultacie pozostaje słodko-gorzkie uczucie: jakby maska i spektakl, a w środku – prawdziwa namiętność, której nie ma gdzie podziać. Piosenka jest głupia, prawie komiczna, ale pachnie prawdziwą ludzką wrażliwością – jak vintage perfumy, które zapomniały imienia właściciela.

Dyrektor kreatywny: Scott Valins

Producent: Mike„Echo” Sullow

Operator kamery: Danny Amery

Operator kamery: Howard Buksbaum

Montaż: Christie Brown

Kompozycja: Louis Aguirre, Mansell Lindsay, Andy Mastrosink

Koordynacja na planie filmowym: Toby Sowers

Konsultacje dotyczące talentów: Kindra Meyer

Scenariusz: Stefin Merritt

Wykonanie: The Magnetic Fields

Wydany przez Merge Records w Stanach Zjednoczonych i na arenie międzynarodowej przez Domino Records