Fuk Em

Brzmi jak pamiętnik napisany nie piórem, ale wielkimi literami i przekleństwami. Surowe emocje bez filtrów – od tęsknoty za dziećmi po złość na tych, którzy zdradzili. Wszystko się tu miesza: miłość i nienawiść, czułość i gniew, wspomnienia i uparte„idźcie w diabły”.

Bit jest równy i ciężki, jakby kroki człowieka, który nie potyka się nawet o gruzy. W głosie słychać zarówno zmęczenie, jak i stal: można przeklinać, można gubić wątek, ale najważniejsze to stać i trzymać się za sobą. Wychodzi z tego dziwna mieszanka: krzyk bólu zmieszany z dumą i wiernością swoim.