Cartier

Jakby świt, który zaskoczył nieprzygotowanego – stół zasypany butelkami, nieprzeczytane wiadomości w telefonie, a w głowie wciąż ta sama dziewczyna, która odeszła bez słowa. Słowa brzmią ostro, miejscami niemal śmiesznie ze względu na swoją bezpośredniość, ale za nimi nie słychać złości, a urazę, której nie da się tak łatwo zbyć.

W refrenie – odwieczna meksykańska drama nocy z pudrem, Barbie i tequilą, gdzie poranek nadchodzi, zanim zdążysz zapomnieć. Nie chodzi tu o heroizm, ale o to, jak głupio i naprawdę bolesne jest trzymanie w sercu kogoś, kto nie zostawił nawet pożegnalnego pocałunku. Muzyka pachnie kacem, światłem lampy nad kuchnią i czymś, co jeszcze długo nie pozwoli o sobie zapomnieć.