No Tenerte Duele Más

Nie słychać tu histerii, tylko cichą kapitulację – jakbyś trzymał w rękach pękającą w szwach wazon i rozumiał, że nie da się go już skleić. Słowa są łagodne, prawie szeptane, ale słychać w nich stal: gotowość do zamknięcia oczu na prawdę, by tylko jeszcze trochę przedłużyć iluzję ciepła.

To muzyka o miłosnym oszukiwaniu samego siebie, w której nie ma patosu, tylko zmęczona szlachetność. Zachowanie mirażu wydaje się łatwiejsze niż życie z pustką. Nawet prośba„okłam mnie” nie brzmi jak wyrzut, ale jak ostatnia próba uczynienia bólu pięknym – przynajmniej na kilka zwrotów dłużej.