Востаннє востаннє

Surowa spowiedź na adrenalinie – jakby rozmowa z lustrem po długiej walce. Słowa tutaj nie są poezją, ale bliznami, którymi mierzy się przeżyte lekcje: gdzie jest styl, a gdzie chałtura, gdzie otworzyć duszę, a gdzie zacisnąć zęby. Każdy krok po ostrzu – ryzyko upadku, ale także sposób na przetrwanie bez utraty siebie.

W refrenie mantra„востаннє” brzmi jak zaklęcie: ostatni papieros, ostatni błąd, ostatnia próba przekonania siebie, że teraz na pewno będzie inaczej. Brzmi to jak ryk wewnętrznego silnika, który nauczył się już upadać i wstawać, a teraz śmieje się przez zaciśnięte zęby, mierząc nową rundę na swojej cienkiej krawędzi.