Les passantes

Słowa płyną tak, jakby ktoś przeglądał stary notatnik, w którym między stronami pozostały zaschnięte kwiaty – przypadkowe spotkania, chwile spędzone przy oknie, cienie towarzyszy podróży, których oczy zapadły w pamięć bardziej niż całe lata. To wszystko piękne widma, które kiedyś uśmiechnęły się i zniknęły, pozostawiając po sobie lekką tęsknotę i dziwną wdzięczność za to, że były.

Muzyka balansuje na cienkiej granicy między wspomnieniem a żalem: jest nieco gorzka, ale jednocześnie otula ciepłem, jak wieczorne wino. Słuchanie jej jest jak obserwowanie przechodniów i myślenie, że w oczach każdego z nich kryje się historia, która mogła stać się twoją, ale pozostała ulotna.