Haute tension

Wszystko tutaj opiera się na powtórzeniach – jakby sama ulica nadawała rytm, a frazy zamieniały się w perkusję.„Ce n’est pas normal” brzmi to raz jak oskarżenie, to jak mantra, a za nim pulsuje groove, który nie pyta o pozwolenie: nogi poruszają się same.

Muzyka przypomina tu chaotyczny wieczór w dzielnicy – hałaśliwy, zuchwały, z domieszką niebezpieczeństwa i ironii. Słowa„voyou” i„bandit” nie są podane z ciężkim patosem, ale z lekkim, niemal szyderczym odcieniem. Powstaje dziwna mieszanka protestu i imprezy: wydaje się, że wszystko jest nie tak,„nienormalne”, ale właśnie w tym tkwi normalność – ruch, rytm i niekończące się„ça bouge tout seul”.