TRYB SZYMPANS

Miejski zgiełk zamienił się w karnawał nocnych zwierząt: są tu szympansy w replikach, centurioni z kacowym wyglądem i jakieś półśpiące sceny, gdzie wszystko jest trochę nie tak i trochę śmieszne. Słowa są bezceremonialne – grubiański humor na granicy absurdu, jak notatki z baru, gdzie piątek spotyka sobotę w rytmie„wszystko kręci się w kółko”. W tym chaosie jest przytulność – jakby ktoś przyszedł z pogniecioną butelką i ciepłym żartem, aby przypomnieć: czasami warto nie udawać.

Melodia prowadzi lekko, ale nie po błyszczącej drodze: więcej podśpiewywania ulicznej prawdy i zuchwałej autoironii niż liryki. Coś w rodzaju nocnego pamiętnika, w którym przez przekleństwa i zabawne obrazy przebija się zmęczenie, zapał i umiejętność śmiechu z własnych upadków. To jak towarzystwo na kanapie – głośne, nieskromne, ale na swój sposób szczere.