SZURU BURU

Poranny chaos w łazience uchwycony w rytmie: pasta na ustach, woda na podłodze i niekończące się„dlaczego” w oczach lustra – wszystko to brzmi jak satyryczny hymn codziennej melancholii. Głos jakby sprzeciwia się wychowaniu: jest tu nutka wyrzutu i śmiech –„chodź podczas mycia zębów, lewą lub prawą stroną – wszystko jedno” – brzmi jak filozofia małej buntowniczej wolności.

Mieszanka irytacji i upartej godności: urazy zamieniają się w metafory plam na dywanie, wymagania czystości duszy – w wymagania czystych zębów, a trzymanie się mikrofonu – niemal akt samozachowawczy. Cały ten hałas to nie krzyk, a delikatne przedstawienie listy pretensji wobec świata, który wydaje lekcje„wychowania” na autopilocie; przy tym pozostaje ciepłe, niemal ironiczne przywiązanie do niedoskonałości, jak do starej szczoteczki do zębów, z którą dziwnie jest się rozstać.