WARCRY

W tym brzmieniu nie ma blasku – jest ono surowe jak nocne powietrze na przedmieściach. Słowa wydają się wylatywać z dużą prędkością, z domieszką zmęczenia i drżącej adrenaliny, gdzie myśli o końcu sąsiadują z upartą chęcią życia. Rytm się załamuje i ponownie zbiera, jak serce po kolejnym upadku, a światło reflektorów zamienia się w rytmiczne błyski nadziei.

Nie jest to pozowanie, ale odruch – przetrwać, przebić się, nie pozwolić ciemności zwyciężyć. Wszystko charczy, dzwoni, kołysze i jednocześnie trzyma – jak miejska noc, gdzie niebezpieczeństwo i wolność splotły się w jedną gęstą ścieżkę dźwiękową.