Space

Słychać tu zmęczenie, ale nie ciche, tylko takie, które odbija się echem w środku, jak echo w pustej sali. Słowa płyną jakby na wyczucie, szukając miejsca, gdzie ściany przestają szeptać obce imiona, a drogi nie prowadzą z powrotem. To nie ucieczka, ale próba wyrwania się z kręgu, w którym każde wspomnienie jest jak drzazga, a nawet powietrze nasycone jest dawnymi głosami.

W tej muzyce przestrzeń rozciąga się jak zimna mgła i chce się ją wdychać do końca – aby choć na chwilę stało się lżej. Tutaj chodzi o nadzieję, która jest ściśnięta do cienkiej nitki, i o ten dziwny moment, kiedy rozumiesz: czas się zmienia, a uczucia uparcie pozostają. I nawet jeśli wyjścia jeszcze nie widać, już jest krok – niech mały, ale swój – w kierunku ciszy.