Супер Тамара

Miasto pogrąża się w nocy i wydaje się, że złoczyńcy już zacierają ręce – ale właśnie w tym momencie pojawia się ona. Superbohaterka, przypadkowo zrodzona z porażenia prądem, ugryzienia pająka i dziwnego zbiegu okoliczności. W jej arsenale nie ma tytanowej zbroi, ale biustonosz-kamuflaż, turbo-samopalacz i zdolność gaszenia pożarów złotym deszczem. Trochę absurdalne, szalenie zabawne, ale jednocześnie w dziwny sposób uroczyste: skoro już ratować świat, to z rozmachem.

Każda zwrotka brzmi jak komiks narysowany na kolanie w zeszycie w kratkę, ale za to szczery i autentyczny. Tamara jest tu supergwiazdą,„błyskawiczną suką” i obrończynią przed najeźdźcami z kosmosu. Muzyka płynie, jakby sama śmiała się z tego, co się dzieje – głośna, baladowa, zuchwała. A wszystko to zamienia się w jaskrawy karnawał, gdzie parodia staje się heroizmem, a absurd – sposobem, by uwierzyć, że nawet w najbardziej głupim wszechświecie dobro i tak zwycięża.