112

Nocne mieszkanie, gdzie światło jest przygaszone, a na stole leżą obce perfumy i paczka papierosów: dźwięk tnie jak ostrze, a głos rzuca wyzwanie, jakby sprawdzał wytrzymałość. Tutaj przechwałki spotykają się z rytuałem – Rolex i Cartier sąsiadują z chmurą dymu, słowa krążą w kółko, jak nawyk, ironicznie rzucając kilka memów o„koko-lapinach”. Cały ten luksus nie tyle dotyczy blasku, co maski: ktoś głośno się chwali, aby nie pokazać pustki w środku.

Pod warstwami grubiańskiego humoru i gróźb kryje się poczucie wspólnoty i ulicy, gdzie kodeks honorowy jest ważniejszy od zasad. Zimna pewność siebie przeplata się z lekką zuchwałością, tworząc niemal świąteczny, lekkomyślny koktajl – szkodliwy, ale pociągający, jak bezsenna sobota, podczas której chce się śmiać z dramatów i tańczyć do rana, nawet jeśli konsekwencje są oczywiste.