Parasol

W powietrzu unosi się dziwne napięcie: między zmęczeniem własnymi demonami a nawykiem grania tej wiecznej„partii życia” do samego końca. Słowa brzmią jak zapisy na zniszczonych naklejkach –„sorran”,„chciałbym, żeby było łatwiej”,„nic nie spada z nieba” – i nie ma w nich narzekania, tylko szczere przyznanie, że blask i hałas nie leczą wewnętrznej bezsenności.

Bity kołyszą jak pusty nocny winda – równo, z dudnieniem, lekkim echem, a na wierzchu – głos, który to szepcze, to uśmiecha się. Jest tu ironia zmęczonego zwycięzcy: pieniądze, lajki, oklaski – a w głowie wciąż ta sama niedopracowana poezja, listy nawyków i anegdoty o aniołach, które śmieją się z twoich wątpliwości. Muzyka nie pociesza ani nie potępia – jest jak miękkie lądowanie po długim locie, kiedy nadal szaleje burza, ale już jest cicho.