ESCALOFRÍOS

Miłość brzmi tu jak zły nawyk: jakbyś wiedział, że ona cię niszczy, ale i tak nie możesz się od niej uwolnić. Słowa przeszywają zazdrością i drżeniem, jakby mróz na skórze od samej myśli o„podziale” uczuć. W tym rytmie – nerwowy krok po ciemnej ulicy, poszukiwanie przypadkowego ciepła, aby zapomnieć, i wieczne zderzenie przeciwieństw, które przyciągają się do siebie silniej, niż pozwala na to rozum. Piosenka jest gorzka jak niedopita whisky po kłótni, ale pod tą goryczą kryje się nadzieja na choćby najmniejsze równowagę między zniszczeniem a czułością.