SINGAMO

Nocna ulica zamienia się w rytmiczną prowokację: głośno deklarują„jesteśmy terrorem”, ale jest to raczej teatralny czarny humor niż manifest – wyzwanie dla parkietu tanecznego, gdzie każdy chce poczuć uderzenie i jednocześnie chichotać do ucha. Głos tutaj brzmi jakby jednocześnie z karnawału i z baru – przechwałki, zarozumiałość i ciepła, mrugająca zuchwałość, opakowane w poważny bas.

Powtarzające się„hoy, hoy” i rozmowy o„parach gramów” działają jak odliczanie przed skokiem: nerwy, emocje i gotowość do starcia się z nocą. Tutaj miesza się szaleńczy drive i gorący flirt na granicy – prośby, obietnice, małe groźby-żarty, których sens można odgadnąć po jednym spojrzeniu. Nie chodzi tu o dramat, ale o eksperyment: sprawdzanie granic, umiejętność przyjmowania ciosów, a potem śmiech z własnej zuchwałości.

Muzyka jest jak iskra w benzynie: krótka, ostra, nie da się nie ruszyć. Na końcu pozostaje uczucie ciepłego chaosu – jakby właśnie przeszła burza śmiechu i adrenaliny, a na asfalcie wysychają już ślady tańca i jeszcze ciepłe echa rozmowy.