Forked Road

Przez ten dźwięk przebija się coś ze starego pamiętnika nastolatka: marzenia o skokach wyżej wszystkich, o niekończących się drogach i o tym, że nawet jeśli nikogo nie ma w pobliżu, to i tak warto iść dalej. Wersy wydają się wycięte z notatek przed walką: nieco naiwne, ale z upartą wiarą, że w środku zawsze znajdzie się mały ogień, który zapali dalej.

Melodia niesie to jak podmuch wiatru na dachu – to szepcze o samotności, to popycha w plecy, przypominając, że bycie sobą jest nawet straszniejsze niż walka. Ale właśnie w tym tkwi siła: nie udawać, nie grać, tylko iść, upadając na kolana, i mimo wszystko znów wstawać.