СПАСАТЕЛЬНЫЙ КРУГ

Brzmi jak pamiętnik człowieka, który uznał, że świat nie jest mu nic winien – i on również nie jest winien światu. Nie ma tu miejsca na„przyjaźń na zawsze” ani rodzinne kolacje: tylko pieniądze w kieszeni, samoloty w rozkładzie lotów i muzyka, która stała się zarówno bronią, jak i zbroją. Cynizm doprowadzony do perfekcji sąsiaduje z niemal nastoletnim buntem: nie ufać nikomu, nie wierzyć w cuda i utrzymywać się na powierzchni wyłącznie dzięki własnej złości.

Ale za tą brawurową postawą„nie potrzebuję nikogo” kryje się dziwne zmęczenie. Jakby każde„ja sam” brzmiało nieco ciszej, niż by się chciało, a zamiast zwycięzcy na piedestale widać postać, która po prostu nie chce upaść. Muzyka grzmi, uderza w skroń i jakby specjalnie zagłusza wewnętrzny głos – ten sam, który szepcze o samotności.