Country Country

Marzenie o kraju, w którym wieżowce ustępują miejsca werandom z bujanymi fotelami, brzmi jednocześnie śmiesznie i atrakcyjnie. Tutaj beton zamienia się w pola kukurydzy, korki w sobotnie ogniska, a biurowy blask w zapach prochu, dymu i domowego obiadu. Prosta fantazja: wziąć młot, zburzyć wszystko, co zbyt nieporęczne, i zostawić tylko to, co mieści się w duszy.

W tym obrazie każdy ma psa w pickupie, strzelbę przy łóżku i Biblię na stoliku nocnym. Trochę karykaturalne, ale na tym polega urok: jakbyś brał kraj w swoje ręce i malował go na nowo – pastelowymi farbami wsi, a nie szarymi cieniami miasta. I staje się jasne, że za całą ironią kryje się banalne, ale wieczne pragnienie – żyć prościej i cieplej.