CRIPTONITA

Bywa taki nastrój, kiedy wszystko wokół jest scenografią do własnego małego dramatu. Serce boli, zdrady ciągną się śladem, ale zamiast łez są butelki, hałaśliwe towarzystwo i rozmowy, które do rana zostaną zapomniane. Księżyc na niebie staje się niemal współuczestnikiem – milcząco patrzy i przytakuje, podczas gdy umysł rozpływa się w muzyce i mocnym alkoholu.

W tych wersach nie ma miejsca na romantyczność z pocztówek: tutaj miłość jest raczej oparzeniem niż lekarstwem. Łatwiej jest przyznać, że ból nawet się podoba, niż znów budować iluzje. Wszystko iskrzy się mieszanką autoironii i szczerości: tak, serce jest w rozsypce, tak, głowa jest w mgle, ale noc, choć na krótko, zamienia się w schronienie. I niech jutro znów będzie ciężko, teraz to szaleństwo jest jedyną rzeczą, która jest naprawdę żywa.