мало-помалу

Atrakcje bez instrukcji, kończy się lemoniada, autodrom skrzypi, a serotoninę obiecują nalewać prosto z kasy. Wszystko przypomina park rozrywki z obdartymi plakatami: trochę niebezpieczne, trochę śmieszne, trochę dziecinnie przerażające. Karuzela z propagandą szczęścia i okulary spadające z nosa, gdy obraz nagle przestaje być różowy.

Ale nawet wśród strzępów przewodów i czyichś pogniecionych obietnic pojawia się uparta myśl – powoli, ale jednak każdy dostanie swoją główną nagrodę. Nie dlatego, że tak zagwarantowano, ale dlatego, że nie ma innego wyjścia: ani kroku w tył, ani półkuli w bok, tylko do przodu – między ciasnymi rzędami, gdzie mieszały się strach, radość i poczucie, że życie jest jednak trochę jak atrakcja.