2022

Wydaje się, że gdzieś pomiędzy latami a utraconymi snami zatarła się granica między„nami” a„mną”. Wszystko, co kiedyś było żywe i głośne, teraz brzmi głucho, jakby spod ziemi. Ta piosenka jest jak uczucie, kiedy patrzysz w lustro i nie rozpoznajesz swojego odbicia: twarz wydaje się znajoma, ale spojrzenie już nie jest twoje. W powietrzu unosi się zapach przeszłości, w żyłach pulsuje czyjeś obce„kocham”, a ciało wciąż pamięta – nawet jeśli umysł już dawno odpuścił.

Tutaj chłód nie dotyczy pogody, ale samotności, która stała się zwyczajnym tłem. Kiedy nawet ból nie rani, a po prostu szumi jak niska częstotliwość starego radia. A jednak w tej ciemności jest dziwne piękno – jak w wyschniętych kwiatach lub starej fotografii, gdzie nie wiadomo, kogo bardziej żałować: tej, która odeszła, czy tej, która została.