DIMA RAVE

Miasto szumi nazwami stacji, slangiem i syrenami, a pomiędzy nimi wiecznym„bejbi” i„jak leci?”. Miłość tutaj jest jak przejażdżka rowerem po nocnym bulwarze: wydaje się romantyczna, ale w każdej chwili można znaleźć się na kierownicy, jadąc na posterunek. Wielkie gesty, śmieszne popisy i spór„kto jest bardziej szalony” zderzają się czołami, podczas gdy autotune skleja z urazów lepki hak. W głowie – tornado dziecięcych animacji i pomysłów na nową kolorystykę, w kieszeniach – urażone ego i drobna ironia, ale i tak chce się tańczyć. Powstaje zuchwały dziennik dwudziestopięcioletniej wrażliwości: hałaśliwy, chwytliwy i nieoczekiwanie delikatny między wierszami.