A Ti te alabo

Na początku wydaje się, że to prosta pieśń – cóż może być bardziej oczywistego: uwielbienie, wdzięczność, wieczne światło. Ale w środku rozbrzmiewa prawdziwy karnawał, gdzie razem tańczą góry, zwierzęta, trąbki, flety, a nawet codzienna cisza. Świat jakby stanął w chórze i jednogłośnie zdecydował:„Tak, jest się z czego cieszyć”.

I przy tym nie ma ani patosu, ani nadmiernego wzruszenia. Wszystko wydaje się bardzo ziemskie: nawet wątpliwości i cienie nieufności zamieniają się w powody do śpiewu. Stąd rodzi się dziwne uczucie – jakby samo powietrze wypełniało się dźwiękiem miedzianych talerzy i szmerem wody, a serce, nawet jeśli nie jest gotowe, i tak podskakuje w rytm.