Los días que vendrán

Są piosenki, które brzmią jak pocztówka znaleziona przypadkowo między stronami starego notesu. Na papierze widnieje wyblakły atrament, ale wystarczy przeczytać, a nagle ożywa zapach kawy, głos mamy, płomień świecy przed zachodem słońca. Wszystko jest tak kruche, niemal nieważkie, ale właśnie w tym tkwi siła – w umiejętności zachowania drobnych szczegółów, jakby były one w stanie oszukać czas.

W melodii wyczuwa się delikatną upartość: nie odpychać nieuchronności, ale przytulić ją do piersi i powiedzieć – no cóż, wszystko przemija i to też jest w porządku. Ironią losu jest to, że wieczność nie składa się z wielkich zwycięstw, ale z szeptów do ucha, z księżycowego światła w kwietniu i z kieliszka szampana o północy. Tak właśnie jest – jedna chwila, a wydaje się całym życiem.