Willy Wonka

Głos w utworze brzmi jak głos prowadzącego loterię, tyle że zamiast miliona – wrażenie, że życie i tak jest już jak jackpot. Mała ironia: nie trzeba się do nikogo podlizywać, klimatyzacja jest włączona, więc wszystko jest pod kontrolą. Pieniądze pojawiają się tu mimochodem, ale znacznie ważniejsze jest poczucie własnej świeżości – jakby głównym bogactwem nie była zawartość portfela, ale umiejętność zachowania pewności siebie i lekkości, nawet jeśli za plecami nie ma się najłatwiejszej drogi.

Przez dym, basy i półuśmiech przebija się coś dziecięcego – jakby cała powaga świata chowała się za maską„wszystko w porządku”. Atmosfera jest swobodna, z nutką ulicy i nieco szyderczym spojrzeniem na zgiełk: praca, waluta, oczekiwania innych – to wszystko jest„gdzieś tam”. Tutaj pozostaje tylko rytm, ruch i pewność, że życie oznacza grę we własną grę, nawet jeśli nikt nie wyjaśnił zasad.