Wake

Miłość tutaj przypomina burzę nad pustynią: błyskawice rozświetlają niebo, grzmoty rozdzierają niebo, ale deszcz i tak nie spadnie. Słowa są jak porażenie prądem, spojrzenia jak wybuchy atomowe, a nawet cisza brzmi głośniej niż jakakolwiek kłótnia. Wszystko opiera się na przeczuciu katastrofy: iluzje pękają, nadzieje wysychają szybciej niż kalifornijska ziemia, a pamięć uparcie maluje obrazy przyszłości, która już nie nadejdzie. Pięknie i destrukcyjnie, jak to zawsze bywa, gdy zbyt długo trzyma się burzę w rękach.