SE LO JURO MOR

Gdzieś pomiędzy„kocham” a„odczep się” istnieje dziwna sztuka odpuszczania.

Na początku wydaje się, że serce rozpadło się na szklane odłamki, ale potem okazuje się, że można żyć, a nawet tańczyć, jeśli zamiast użalać się nad sobą, napełni się rytmem.

Miłość jest tu jak impreza z otwartym barem: pijesz do utraty pamięci, a rachunek przynoszą później. Ale jest też bonus – w końcu jasne jest, kto jest tylko gościem, a kto gospodarzem w twoim życiu.

I tak, ból uparcie udaje, że już go nie ma. Chociaż każdy parkiet taneczny wie: im głośniejsze basy, tym bardziej zauważalna jest pustka obok.