Muzyka góralska

Son jarocho to jeden z najbardziej charakterystycznych gatunków tradycyjnej muzyki meksykańskiej, który powstał we wschodniej części kraju. Łączy w sobie rytmy hiszpańskie, afrykańskie i indiańskie. Son jarocho znany jest ze swojej jasnej, tanecznej energii i improwizacyjnego ducha. To sprawia, że jest nieodzowną częścią świąt ludowych i występów ulicznych. W światowej scenie muzycznej zajmuje niszę gatunku etnicznego i folklorystycznego, wywierając znaczący wpływ na rozwój latynoamerykańskiej muzyki popularnej.

Muzycznie son charrocho opiera się na instrumentach strunowych, wśród których centralne miejsce zajmuje charana - mała gitara z pięcioma parami strun. Uzupełniają ją rekwint (wysoki instrument akompaniujący, często grany kostką) i harfa charocha, nadająca głębię i rytmiczną podstawę, a także zapateado - rytmiczne uderzanie nogami o drewnianą platformę, które służy nie tylko jako taniec, ale także jako perkusja. Wokal ma często charakter improwizacyjny, a teksty są poetyckie, humorystyczne lub satyryczne, wykonywane w formie wierszowanych„desim”.

Korzenie son charro sięgają XVII–XVIII wieku, kiedy Veracruz był jednym z głównych portów Nowej Hiszpanii. Przez niego przebiegały szlaki handlowe między Europą, Afryką i Ameryką. Afrykańscy niewolnicy wnieśli struktury rytmiczne i elementy perkusyjne, a hiszpańscy kolonizatorzy – harmonię i formę piosenek kupletowych. Miejscowe ludy dodały swoje cechy melodyczne i tradycje poetyckie. Pod koniec wieku son jarocho stał się samodzielnym gatunkiem o wyraźnym regionalnym kolorycie, rozprzestrzeniając się w całej wschodniej Meksyku. W połowie XX wieku, dzięki audycjom radiowym i pierwszym nagraniom zespołów, zaczął być postrzegany jako symbol meksykańskiej tożsamości.

Z czasem gatunek ten zyskał uznanie nie tylko w Meksyku, ale także poza jego granicami. Międzynarodowe media i badania etnomuzykologiczne zwracają uwagę na son charro jako przykład trwałej praktyki ludowej, która zachowała swoją aktualność w XXI wieku. Dzisiaj son charro jest postrzegany nie tylko jako gatunek, ale jako zjawisko kulturowe, łączące pokolenia i regiony.