Nu-jazz

Acid jazz to gatunek muzyczny, który pojawił się pod koniec lat 80. w Wielkiej Brytanii i zajął miejsce na styku jazzu, funku, soulu i elektronicznej muzyki tanecznej. Stał się swego rodzaju pomostem między tradycyjnym brzmieniem instrumentalnym a kulturą klubową. Gatunek ten zyskał popularność przede wszystkim w londyńskich klubach, a następnie rozprzestrzenił się w Europie, Japonii i Stanach Zjednoczonych.

Korzenie acid jazzu sięgają brytyjskiej sceny klubowej połowy lat 80., gdzie didżeje szukali sposobu na połączenie rzadkich płyt soulowych i jazzowych. Za twórców tego ruchu uważa się DJ-a Gilles'a Petersona i producenta Eddiego Pillera, którzy w 1987 roku założyli wytwórnię Acid Jazz Records, nadając gatunkowi nazwę i zapewniając platformę dla pierwszych wydawnictw. Wczesne wsparcie medialne pochodziło od pirackich stacji radiowych i specjalistycznych programów BBC Radio, dzięki którym termin„acid jazz” szybko wszedł do powszechnego użycia.

Pod względem muzycznym acid jazz stanowi złożoną mieszankę instrumentalnego jazzu i rytmicznej struktury funku, uzupełnioną elektronicznym groove'em, hip-hopowymi beatami i soulowym wokalem. Często wykorzystuje się elementy żywych jamów, ale przetworzone za pomocą samplerów i automatów perkusyjnych. Kompozycje charakteryzują się umiarkowanym tempem (około 90–110 uderzeń na minutę), synkopowanymi rytmami i rozszerzonymi sekwencjami harmonicznymi zapożyczonymi z repertuaru jazzowego.

Uznanie dla acid jazzu było dwojakie: krytycy zwracali uwagę na jego muzyczną pomysłowość i wyrafinowanie, ale czasami zarzucali mu eklektyzm stylistyczny. Przyczynił się on do odrodzenia zainteresowania żywym brzmieniem w muzyce klubowej, zainspirował rozwój new jazzu, downtempo i lo-fi hip-hopu. Pod względem technologicznym gatunek ten przyczynił się do popularyzacji samplowania starych nagrań jazzowych i integracji instrumentów analogowych ze środowiskiem cyfrowym.