IKAW SANA

Utwór przypomina rozmowę z samym sobą, gdy jest noc, mgła i świadomość, że nie da się już wiele zwrócić, ale choć trochę chce się spróbować. Jak telefon, który nie był prowadzony od dawna, ale wciąż oczekujesz, że odpowie ten, z którym wszystko było tak naturalne. Burza emocji, a jednocześnie cicha, desperacka nadzieja na powrót, nawet jeśli ten się nie spełni. W każdym zdaniu jest lekka gorycz, ale też poczucie, że jeszcze nie jest za późno, żeby wszystko naprawić. Jakość wspomnień jest jak ten głos w telefonie: można go słuchać wciąż na nowo, choć wszystko już minęło.